دوست...

مائیم و "دلی" پر ز هیاهو و دگر هیچ

دردی ز فراق شب دیدار و دگر هیچ

هر ره که شفا رفت رهی جز به ره دوست

نشناخت و شد بنده ی جانان و دگر هیچ...

* به جای شبی "دلی" نوشتیم...البته نظر پگاه بود  

و از اونجا که من رو چیزی تعصب ندارم دیدم واقعا درست میگه 

جای دل تو این شعر دلی واقعا خالی بود...مرسی پگاه...