به نظر تلخ...

با دردها و زشتی ها و ناکامی ها آسوده تر می توان "تنها" ماند، بی همدرد، بی غمگسار، بی دوست.

این خود یک نوع نواختن دوست است، یک "مهربان بودن" با او است. در دردها دوست را خبر نکردن خود یک عشق ورزیدن است. تقیه ی درد زیباترین نمایش ایمان است. به محبت خلوصی می بخشد که سخت شیرین است.

رنج تلخ است

اما هنگامی که تنها می کشیم تا دوست را به یاری نخوانیم، برای او کاری می کنیم و این خود دل را شکیبا می کند، طعم توفیق می چشاند.

*.دکتر علی شریعتی