ای اشک...

عمری است در نبودنت طرفی نبسته ایم

بهر "شفا" نظر کن و منت  ز  دیده دار...

******************************************

پ.ن: ما که ناز همه رو میکشیم...ناز تو هم (اشک )روش!

پ.ن.1: آدم وقتی گریه میکنه دقیقا کجاش سبک میشه؟؟؟...چشش یا دلش؟

پ.ن.2:برای اولین بار چقد دلمان گریه میخواهد...باید از محمود بپرسم ببینم چجوریه...این ی کارو خوب بلده خیر سرش!!!

ش.ن: چقد این شعرو دوس دارم.

خورشید را رها و پی ماه رفته ایم / از چاله درنیامده در چاه رفته ایم

فردوس را دوباره به گندم فروختیم / آدم نمی شویم که بیراه رفته ایم

*  بابک تمیز

آهان نوشت: میگم جدیدا چقد هر چی از دهنشون در اومد به آدم میگن!!!...اشکال نداره ...بگن!!

قسمت اول:

و باید فروغ می خواندم...کسی که شعرهایش هیچ آرامشی به من نمی داد

مرا بهم می ریخت، به بدترین شکل. روحم را خط خطی می کرد، قلبم را سنگین و نفس هایم را تندتر...

قبل از هر چیز باید می دانستم که او کیست

متولد دی ماه بود 1313...زمستان را یاد آدم می آورد...سرد و بی روح!!!

پنج دفتر شعر دارد: "اسیر" ، "دیوار" ، "عصیان" ،"تولدی دیگر" و "ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد".

از اسیر شروع می کنم. فهرست اشعارش:

شب و هوس

بوسه

حسرت و ...

اسامی مشابه این ها...

می خواهمش که بفشردم بر خویش          بر خویش بفشرد من شیدا را
بر هستیم بپیچد ، پیچد سخت          آن بازوان گرم و توانا را
در لابلای گردن و موهایم          گردش کند نسیم نفسهایش
نوشد ، بنوشد که بپیوندم          با رود تلخ خویش به دریایش
وحشی و داغ و پر عطش و لرزان          چون شعله های سرکش بازیگر...

از شعر شب و هوس و یا شعر گمگشته :

   
من به مردی وفا نمودم و او          پشت پا زد به عشق و امیدم
هر چه دادم به او حلالش باد          غیر از آن دل که مفت بخشیدم
دل من کودکی سبکسر بود          خود ندانم چگونه رامش کرد
او که می گفت دوستت دارم          پس چرا زهر غم به جامش کرد

من از این دو بیت خیلی خوشم اومد:

اگر از شهد آتشین لبِ من          جرعه ای نوش کرد و شد سرمست

حسرتم نیست ز آنکه این لب را          بوسه های نداده بسیار است

و

باز هم در نگاه خاموشم          قصه های نگفته ای دارم

باز هم چون به تن کنم جامه          فتنه های نهفته ای دارم
بازهم می توان به گیسویم          چنگی از روی عشق و مستی زد
باز هم می توان در آغوشم          پشت پا بر جهان هستی زد
باز هم می دود به دنبالم          دیدگانی پر از امید و نیاز
باز هم با هزار خواهش گنگ          می دهندم به سوی خویش آواز
باز هم دارم آنچه را که شبی          ریختم چون شراب در کامش
دارم آن سینه را که او می گفت          تکیه گاهیست بهر آلامش
ز آنچه دادم به او مرا غم نیست          حسرت و اضطراب و ماتم نیست
غیر از آن دل که پر نشد جایش          بخدا چیز دیگرم کم نیست
کو دلم کو دلی که برد و نداد          غارتم کرده ، داد می خواهم
دل خونین ، مرا چه کار آید          دلی آزاد و شاد می خواهم
دگرم آرزوی عشقی نیست          بی دلان را چه آرزو باشد
دل اگر بود باز می نالید          که هنوزم نظر به او باشد
او که از من برید و ترکم کرد          پس چرا پس نداد آن دل را
وای بر من که مفت بخشیدم          دل آشفته حال غافل را...

و ما همچنان باید فروغ بخوانیم...که یکی از اولین تبعاتش این است که تا حالا بیدارم...فعلا!!!